Badaliśmy funkcjonalne właściwości układu nosowo-lemieszowego wśród klinicznie zdrowych, dorosłych ludzi obu płci (wiek 20-45). Substancje semiochemiczne wydzielane były pulsacyjnie, w ciągłym strumieniu powietrza wydobywającym się z zakończenia wielofunkcjonalnej minisondy, zawierającej niespolaryzowaną elektrodę. Negatywne potencjały określające charakterystykę potencjałów receptorów pobrane zostały z powierzchni organu lemieszowego (VNO) i nabłonka węchowego (OE), w odpowiedzi na różne substancje, zdefiniowane tutaj jako womeroferyny oraz tradycyjne zapachy. Stymulacja VNO femtomolowymi wielkościami womeroferyn wpływała na miejscową depolaryzację odpowiadającą potencjałom receptora. Te same substancje wpływały jedynie w niewielkim stopniu na OE i w żadnym stopniu na oddechową śluzówkę nosa. Prawie wszystkie womeroferyny wykazywały się dymorfizmem płciowym. Stymulacja OE tymi samymi ilościami odorantów 1,8-cineolu i l-carvonu wpływała na depolaryzację na poziomie 6,8 +/- 2,6 mV, ale w niewielkim, lub żadnym stopniu na VNO. A zatem, ludzki VNO wydaje się mieć unikalne właściwości dla pewnych substancji semiochemicznych, w porównaniu do OE. Wpływ niektórych womeroferyn objawiał się znaczącą zmianą aktywności elektrodermalnej oraz zmianami temperatury skóry. Zmianom autonomicznym towarzyszyła zwiększona aktywność fal alfa w korze mózgowej. Miejscowe podanie wonnych związków 1,8-cineolu i l-carvonu do VNO nie inicjowało reakcji autonomicznych lub znaczących zmian we wskazaniach elektroencefalografu, zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Nasze badania wskazują na to, że ludzki organ VNO jest funkcjonalnym organem semiochemicznym o właściwościach dymorfizmu płciowego i zdolności do przekazywania sygnałów, które modulują określone parametry autonomiczne.