Ludzki organ nosowo-lemieszowy (VNO) uznawany jest za jednostkę występującą w formie śladowej lub też uznawany jest za niefunkcjonalny. Niemniej jednak, steroidowe womeroferyny, zaaplikowane do ludzkiego VNO, wpływają na funkcje autonomiczne, pulsacyjne wydzielanie hormonu luteinizującego oraz hormonu dojrzewania pęcherzyków, jak również objawiają się autonomiczną oraz elektroencefalograficzną aktywnością.
Womeroferyna pregna-4,20-diene-3,6-dione (PDD) dostarczana była w sposób pulsacyjny w wiązce powietrznej skierowanej do wnętrza kanału VNO, lub na nabłonek węchowy i nabłonek oddechowy przegrody nosowej. Pojedyncza stymulacja w stężeniach rzędu 10^-10 do 10^-8M powodowała, zależne od dawki, zmiany wskazań elektrowomerografu. Żadne znaczące rezultaty nie zostały odnotowane podczas identycznej stymulacji nosowego nabłonka oddechowego oraz nabłonka węchowego. Dawkowanie womeroferyn osobnikom płci męskiej skutkowało zmianą pulsacyjności gonadotropin. U mężczyzn, PDD w dawce 5 x 10⁹M zmniejszał pulsacyjność hormonu luteinizującego (LH), co wpływało na statystycznie znaczącą redukcję poziomu LH w surowicy (P < 0,009) i pulsacji hormonu dojrzewania pęcherzyków (FSH) (P > 0,021), ale nie wywoływało znaczących zmian u osobników płci żeńskiej. Prolaktyna (PRL) nie była w sposób znaczący stymulowana tą womeroferyną u osobników zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej.
Te dane, po raz pierwszy ukazują istnienie funkcjonalnej drogi lemieszowo-przysadkowej u dorosłych ludzi. Poza pulsacją gonadotropin, womeroferynom towarzyszą również autonomiczne efekty pojawiające się po stymulacji VNO. Włącznie ze zmniejszoną częstością oddechów, zwiększoną częstotliowścią uderzeń serca oraz zmianami elektrodermalnymi oraz wskazaniami EEG. A zatem, to badanie również dostarcza dowodów na funkcjonalne powiązania między VNO i rozmaitymi ośrodkami podwzgórza u dorosłych ludzi.